Α' Βαλκανικός Πόλεμος

Ο Οκτώβρης του 1912 σηματοδοτεί την έναρξη του Α’ Βαλκανικού Πολέμου (Οκτώβρης 1912 – Μάιος 1913) ο οποίος και στιγμάτισε την πορεία του ελληνικού κράτους. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος , ως πρωθυπουργός , είχε μεριμνήσει για την αναβάθμιση της εκτελεστικής ικανότητας του ελληνικού στρατού με καινοτομίες σε οπλικά συστήματα , δημιουργώντας την πρώτη μονάδα ελληνικής αεροπορίας αλλά και εξασφάλισε την εκπαίδευση ελλήνων στρατιωτικών από Γάλλους αξιωματικούς.

Σε πολιτικό επίπεδο, προχώρησε στην επαναφορά του διαδόχου Κωνσταντίνου στο βασιλικό θρόνο μετά το κίνημα στο Γουδί, καταφέρνοντας έτσι να ξεπεράσει τις αντιρρήσεις των φιλοβασιλικών κύκλων, οι οποίοι και προέβλεπαν στο όλο εγχείρημα μια τεράστια αποτυχία .Το πιο σημαντικό όμως είναι η προσχώρηση της Ελλάδας στον πόλεμο και η εξάλειψη του κινδύνου της ουδετερότητας, καθώς σε αντίθετο σενάριο και δεδομένης της νίκης των Σλαβικών λαών η Ελλάδα θα έμενε γεωγραφικά αποκλεισμένη ως την Θεσσαλία. Για να πείσει τη Βαλκανική συμμαχία για τη συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο χρησιμοποίησε το πλεονέκτημα του Ναυτικού, τομέα στον οποίο μόνο η Ελλάδα διέθετε οργανωμένη στρατιωτική Δύναμη, αλλά και άφησε έξυπνα να διαρρεύσουν ψευδείς πληροφορίες σχετικά με την επάρκεια του ελληνικού στρατού.

Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τον όρο των Βαλκανικών κρατών πως θα περιέρχονταν στην επικράτεια τους τα εδάφη τα οποία κατακτούσαν, έθεσε τέλος σε οποιαδήποτε Βουλγαρική αντίρρηση για μη συμμετοχή της Ελλάδας στον Πόλεμο και οριστικοποίησε τον τετραμελή βαλκανικό συνασπισμό (Σερβία, Ελλάδα, Βουλγαρία, Μαυροβούνιο). Με τις ενέργειες του αυτές ο Βενιζέλος εξασφάλισε τη συμμετοχή της χώρας σε μια προσπάθεια ανεξαρτησίας των Βαλκανίων όχι μόνο από τον Οθωμανικό ζυγό, αλλά και από τελεσίγραφα των Μεγάλων Δυνάμεων για οποιαδήποτε ανατροπή του τότε υπάρχοντος status quo.

Η επιτυχία της πολιτικής του διαφαίνεται στη Συνθήκη του Λονδίνου (30 Μαΐου 1913) που συνόδευσε τη λήξη του Α’ Βαλκανικού Πολέμου με την οποία αναγνωρίστηκε η κυριαρχία της Ελλάδας στα νησιά του Αιγαίου και η δυνατότητα διαπραγμάτευσής της των συνόρων της Ηπείρου με το νεοϊδρυθέν αλβανικό κράτος. Ακόμη, οι σημειωθείσες νίκες του ελληνικού στρατού επί του Οθωμανικού έδωσαν ένα τέλος στην ηττοπάθεια και τον φόβο που επικρατούσε στην κοινωνία μετά από τον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και αποτέλεσαν προάγγελο της ακόμη μεγαλύτερης πολεμικής επιτυχίας στον Β’ Βαλκανικό πόλεμο που ξέσπασε ένα μήνα μετά και διεύρυνε τα σύνορα του ελληνικού κράτους στην Ήπειρο, την Μακεδονία και την Κρήτη. Η επιτυχής αυτή πολεμική συμμετοχή της Ελλάδας στους Βαλκανικούς πολέμους αποτελεί συνέχεια του μηνύματος της Επανάστασης του 1821 και συνάμα το πιο σημαντικό βήμα στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των λαών της χερσονήσου του Αίμου.

Η «ψηφίδα» προστέθηκε μετά από πρόταση του κ. Θεόδωρου Αλεξόπουλου