Η Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου ή, επίσημα, Γέφυρα «Χαρίλαος Τρικούπης», αποτελεί ένα από τα πιο εμβληματικά έργα στην Ελλάδα, ενώ είναι η μεγαλύτερη σε μήκος καλωδιωτή γέφυρα πολλαπλών ανοιγμάτων παγκοσμίως. Το συνολικό μήκος της Γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου είναι 2.833 μ., ενώ το καλωδιωτό τμήμα της έχει μήκος 2.252 μ. Η γέφυρα φέρει το όνομα του Έλληνα Πρωθυπουργού που οραματίστηκε το έργο της σύζευξης της Πελοποννήσου με τη Δυτική Ελλάδα το 1889. Το έργο ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 1998 και ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 2004.

Η ψηφίδα προτάθηκε από την κυρία Γαρυφαλλιά Αϊδαρίνη.

Το 1830, εκδίδεται και δημοσιεύεται, το ΙΔ΄ Ψήφισμα της 25ης Μαρτίου περί τελωνίων (τελωνειακών δασμών), νομοθέτημα που θεωρείται η συστατική πράξη των ελληνικών τελωνείων. Ως εκ τούτου, τα ελληνικά τελωνεία μετράνε πλέον 190 χρόνια επίσημου θεσμικού βίου (1830-2020), ενώ το εν λόγω Ψήφισμα του Κυβερνήτη, Ι. Καποδίστρια, συμπίπτει χρονικά με το έτος διεθνούς αναγνώρισης της ανεξαρτησίας του νεοελληνικού κράτους. Μάλιστα, οι δυο αυτές νομικές πράξεις δημοσιεύτηκαν στον ίδιο φύλλο της Γενικής Εφημερίδος της Ελλάδος (Αριθ. 32/Έτους Ε΄, 26.4.1830). Τελωνειακές λειτουργίες, θέσεις και σχετικές οργανωτικές μονάδες, καταγράφονται ήδη από το 1821, σε περιοχές, όπως η Μάνη, το Λεωνίδιο, η Κορώνη, η Σκύρος η Νάξος, η Καλαμάτα, το Κατάκολο, οι Μύλοι, η Σύρος, η Ύδρα, το Ναύπλιο, ο Πόρος και η Επίδαυρος. Τα τελωνεία αποτέλεσαν, εξαρχής, κρίσιμες δημόσιες υπηρεσίες τόσο για τη συγκέντρωση εσόδων προς εξυπηρέτηση των εθνικών σκοπών (πολεμικών και πολιτικών), όσο και προστασίας της ασφάλειας και της δημόσιας υγείας, καθώς και επιτήρησης των πρώτων συνόρων της χώρας προς αντιμετώπιση της λαθρεμπορίας. 

Η ψηφίδα προτάθηκε από τον κ. Δημήτρη Μπουρίκο.

Η Εθνική Εταιρία των Ελλήνων Λογοτεχνών ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του Κωνσταντίνου Τσάτσου, στα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Συγκεκριμένα, τον Ιούνιου του 1948, ο μεγάλος διανοητής προσκάλεσε μερικούς από τους σημαντικότερους λογοτέχνες της εποχής, προκειμένου να αποτελέσουν τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρίας. Ανάμεσά τους περιλαμβάνονταν κορυφαίοι εκπρόσωποι της γενιάς του ’30, αλλά και πρόδρομοι και επίγονοί της, όπως οι Τάσος Αθανασιάδης, Ηλ. Βενέζης, Γιώργος Θεοτοκάς, Άλκης Θρύλος, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Μ. Καραγάτσης, Αντρέας Καραντώνης, Μελισσάνθη, Στρατής Μυριβήλης, Κώστας Ουράνης, Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, Θανάσης Πετσάλης-Διομήδης, Γαλάτεια Σαράντη, Μιχ. Δ. Στασινόπουλος, Άγγελος Τερζάκης, Πέτρος Χάρης, Γιάννης Χατζίνης.

Η Εταιρία διοργανώνει διαλέξεις, συμπόσια, συνέδρια, εκθέσεις βιβλίων και λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Η πορεία της Εταιρίας χαράχθηκε εν πολλοίς από τους δύο πρώτους Προέδρους της, τον Κώστα Ουράνη (1948-1950) και τον Στράτη Μυριβήλη (1950-1967). Ακολούθησαν στην προεδρία της οι Πέτρος Χάρης (1967-1969), Γιάννης Χατζίνης (1969-1975), Αλκιβιάδης Γιαννόπουλος (1976-1981), Πέτρος Γλέζος (1981-1993), Ευάγγελος Μόσχος (1993-2004), Βασίλης Βιτσαξής (2004-2014), Διονύσης Μαγκλιβέρας (2014-2019) και Γεράσιμος Ζώρας (2019 κ.ε.).

Κατά την τελευταία πενταετία, αναγορεύτηκαν Επίτιμα μέλη της Εταιρίας διακεκριμένοι παγκοσμίως λόγιοι, όπως οι Ακαδημαϊκοί Κική Δημουλά, Θεόδωρος Αντωνίου, Ευάγγελος Μουτσόπουλος, Κωνσταντίνος Σβολόπουλος, Θανάσης Βαλτινός, Εμμανουήλ Ρούκουνας, Αντώνιος Κουνάδης. Προσφάτως κυκλοφορήθηκε επετειακός τόμος, στον οποίο ανθολογούνται κείμενα παλαιών και νέων μελών της Εταιρίας σχετικά με την Επανάσταση του ’21.

Γεράσιμος Ζώρας

Ο Φιλολογικός Σύλλογος «Παρνασσός» ιδρύθηκε στις 24 Ιουνίου 1865 από τους γιους του νομισματολόγου Παύλου Λάμπρου, εκ των οποίων ο Σπυρίδων Λάμπρος διετέλεσε αργότερα πρωθυπουργός. Πρώτος πρόεδρος εξελέγη ο πολιτικός και λογοτέχνης Μιχαήλ Λάμπρος. Με όραμα την «κοινή ωφέλεια και πρόοδο του λαού», ο Σύλλογος πολύ γρήγορα κατέστη πόλος έλξης των λογίων του 19ου αιώνα και αποτέλεσε την πρώτη Ακαδημία Γραμμάτων και Τεχνών της Ελλάδας. Από πολύ νωρίς λειτούργησαν διάφορα τμήματα, όπως το φιλολογικό και αρχαιολογικό, το νομικό, το καλλιτεχνικό και το φυσιογνωστικό. Το 1872, με προτροπή και εισήγηση του Σπυρίδωνος Βασιλειάδη, ιδρύθηκε η νυκτερινή σχολή απόρων παίδων του «Παρνασσού», γεγονός το οποίο συνέβαλε καθοριστικά στο κοινωνικό όραμα του Συλλόγου. Στις 17 Μαρτίου 1875, ο «Παρνασσός» αναγνωρίσθηκε επίσημα ως σωματείο, με Βασιλικό Διάταγμα, ενώ είχε ήδη συνδεθεί με δεκάδες επιστημονικά σωματεία τόσο του εσωτερικού όσο και του εξωτερικού, αυξάνοντας με τον τρόπο αυτόν την εξωστρέφειά του.

Από το 1877, άρχισε η να εκδίδεται το ομότιτλο περιοδικό του Συλλόγου, στο οποίο φιλοξενήθηκαν και εξακολουθούν να φιλοξενούνται βαρυσήμαντα επιστημονικά άρθρα και μελέτες, και το οποίο ανταλλάσσεται με Διεθνή Επιστημονικά Περιοδικά. Για την κοινωνική και πνευματική του προσφορά βραβεύθηκε στις Διεθνείς Εκθέσεις των Παρισίων (1878, 1889, 1900) με αργυρό και χάλκινο μετάλλιο. Από το 1891 έγιναν τα εγκαίνια από τον τότε διάδοχο Κωνσταντίνο του μεγάρου του «Παρνασσού», στην πλατεία Αγίου Γεωργίου Καρύτση, τα σχέδια του οποίου είχε φιλοτεχνήσει ο αρχιτέκτονας Ιφικράτης Κοκκίδης. Στο συγκεκριμένο κτίριο λειτουργεί πλουσιότατη βιβλιοθήκη, καθώς και πινακοθήκη με 250 περίπου έργα σημαντικών Ελλήνων ζωγράφων του 20ού αιώνα, αλλά και σημαντικά γλυπτά. Κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής, το εν λόγω μέγαρο επιτάχθηκε από τους κατακτητές και λειτούργησε ως στρατοδικείο Αθηνών. Στις 29 Δεκεμβρίου 1929, η νεοϊδρυθείσα τότε Ακαδημία των Αθηνών απονέμει στον σύλλογο αργυρό μετάλλιο, επιβραβεύοντας την έως τότε κοινωνική και επιστημονική δράση του και αναγνωρίζοντάς τον ως πρωτοπόρο στην προαγωγή των Γραμμάτων και των Τεχνών στην Ελλάδα. Επίσης και η Γαλλική Ακαδημία απένειμε, το 1935, στον Σύλλογο τιμητικό μετάλλιο με αφορμή την 300η επέτειο της ιδρύσεως της.

Επίτιμος πρόεδρος του «Παρνασσού» έχει αναγορευτεί ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίος, ενώ κατά τη μακρόχρονη πορεία του ο Σύλλογος στελεχώθηκε με διαπρεπείς προσωπικότητες της Επιστήμης, των Γραμμάτων και των Τεχνών, αλλά και της πολιτικής σκηνής του τόπου. Πρόεδροί του διετέλεσαν ο σοφός ιστορικός Κ. Παπαρρηγόπουλος, οι καθηγητές της Φιλοσοφικής Σχολής Καλλιτσουνάκης, Θεοδωρακόπουλος και Λιβαδάρας, ενώ η πλειοψηφία του Δ.Σ. αποτελείτο από διακεκριμένους Πανεπιστημιακούς. Μέλη του υπήρξαν κορυφαίοι λογοτέχνες, όπως ο Παλαμάς, ο Παράσχος, ο Δροσίνης, και διαπρεπείς πολιτικοί, όπως ο Κουμουνδούρος, Μαυροκορδάτος, Γούναρης, ο Τσαλδάρης, ο Τσάτσος. Επίτιμα μέλη του υπήρξαν μεταξύ άλλων ο ιδρυτής των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων Πιέρ ντε Κουμπερτέν, ο Γάλλος πολιτικός και πρωθυπουργός Ζωρζ Κλεμανσώ και ο πρωθυπουργός της Αγγλίας Ουίνστον Τσώρτσιλ. Στην αίθουσα τελετών επίσης του «Παρνασσού» εκτελέστηκε για πρώτη φορά ο Ολυμπιακός Ύμνος.

Σήμερα ο Φιλολογικός Σύλλογος «Παρνασσός», με διοίκηση αποτελούμενη από διαπρεπείς επιστήμονες και λογίους, υπό την Προεδρία και Αντιπροεδρία των κκ. Β. Κωνσταντινόπουλου και Γ. Ζώρα συνεχίζει το έργο των πρωτοπόρων ιδρυτών του, με σεβασμό στο παρελθόν του, συνυφασμένο με την πολιτική και πολιτισμική ιστορία της νεώτερης Ελλάδας, αλλά και με το βλέμμα στραμμένο στον 21ο αιώνα.

Η εθελοντική αιμοδοσία αναπτύχθηκε στην Ελλάδα χάρις στην πρωτοπόρο έρευνα και έργο πρωτίστως του Ιατροφιλόσοφου Μικέ Παϊδούση (1906-1974), που πρωτοστάτησε στην ίδρυση της Εθνικής Υπηρεσίας Αιμοδοσίας (1952), έχοντας ως αρωγούς τον Ιπποκράτη Τσεβρένη (1916-1997) και τον Ηλία Πολίτη (1916-1976). Τον Ιούνιο 1962, με ενέργειες της Τιτίκας Μανδαλάκη (1929-2020), η Ελλάδα απέκτησε το 1ο κινητό συνεργείο αιμοληψίας, δωρεά της Γαλλικής κυβερνήσεως, με το οποίο κατέστη εφικτή η συλλογή αίματος εκτός Αθηνών & Θεσσαλονίκης (όπου λειτουργούσαν τότε Κέντρα Αιμοδοσίας), με πρώτους στην γραμμή προσφοράς τους στρατευμένους νέους της χώρας.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο περιορίσθηκε το έλλειμα αίματος που κάλυπτε, ως ένα βαθμό, η χώρα με εισαγωγές (κυρίως από το πλεόνασμα του Ελβετικού Ερυθρού Σταυρού) και άνοιξε ο δρόμος για την κατάργηση της αμειβόμενης αιμοδοσίας. Με την κατάργηση της αμειβόμενης αιμοδοσίας, στα μέσα της δεκαετίας 1970, και την ανάπτυξη των Κέντρων Αιμοδοσίας του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ), η Ελλάδα κατέστη ασφαλής ως προς τις μεταγγίσεις αίματος, προσελκύοντας διεθνές επιστημονικό ενδιαφέρον, ιδίως την δεκαετία 1980 (βέλτιστη πρακτική ως προς την επιδημία HIV).

Τον Μάιο 1946 συγκαλείται στην Αθήνα το 1ο πανελλαδικό συνέδριο για τα δικαιώματα της Γυναίκας. Πρωταγωνιστικό ρόλο στην διοργάνωση του συγκεκριμένου συνεδρίου έπαιξαν οι Αύρα Θεοδωροπούλου, Ρόζα Ιμβριώτη, Μαρία Πολυμενάκου, Αγνή Ρουσοπούλου, Αγγελική Σκανδάλη, Δήμητρα Αλεξανδρίδου & Αικατερίνη Ναυπλιώτου. Στο συνέδριο αυτό ετέθησαν καίρια ζητήματα, πρωτίστως το δικαίωμα ψήφου, το δικαίωμα ίσης αμοιβής για ίση εργασία, το δικαίωμα ίσων ευκαιριών εξέλιξης στην ιεραρχία της εργασίας κ.α.

Μεταξύ των ομιλητριών, υπήρξε η Οδοντίατρος Ευαγγελία (Λίνα) Μανδαλάκη (1902-1991), η οποία εξέθεσε τα ανωτέρω αιτήματα εδραζόμενη στην εμπειρία της ως εργαζομένης φοιτήτριας στα ΤΤΤ (τηλέγραφοι Μορς, 1917-1920) και ως ελεύθερης επαγγελματία Οδοντιάτρου (1923-1968). Τα Πρακτικά εκείνου του συνεδρίου διεσώθησαν (Αρχείο Ρόζας Ιμβριώτη) και δημοσιεύθηκαν σαράντα χρόνια αργότερα.

Ο Μάνθος Ριζάρης υπήρξε εκ των πρώτων μελών της Φιλικής Εταιρείας. Μεταξύ των φιλικών ήταν γνωστός με το συνθηματικό όνομα «Πρόθυμος»3, όπως ο Καποδίστριας ως «Ευεργετικός» και ο Υψηλάντης ως «Καλός». Το Πρόθυμος α̟πέδιδε τη μεγάλη και συνεχή προσφορά του στη Φιλική Εταιρεία. 

Οι χρηματικές χορηγίες των Αδελφών Ριζάρη για τις ανάγκες του Αγώνα, σύμφωνα με το υπάρχον οικονομικό κατάστιχο του Γεωργίου Ριζάρη, έφτασαν το ύψος των 50.500 ρουβλίων στις 8
Αυγούστου 1827. Για την προσφορά του ο Μάνθος Ριζάρης ανακηρύχθηκε α̟πό τη Φιλική Εταιρεία «Μέγας Ευεργέτης». 

Για την πραγματοποίηση του κοινού στόχου των αδελφών Ριζάρη απαιτήθηκε χρόνος, γιατί ο Γεώργιος έπρε̟πε ̟πρώτα να συγκεντρώσει τη διασκορπισμένη περιουσία τους. Η απόφασή του ήταν
αμετάκλητη: να δωρίσει την περιουσία του στο ήδη απελευθερωμένο Έθνος για την ίδρυση Σχολής που θα βελτίωνε τη μόρφωση του κλήρου και κατ’ επέκταση της νέας γενιάς των ελεύθερων Ελλήνων.

Για τον σκοπό αυτό, προέβη στην αγορά ακινήτων, η αξία και οι πρόσοδοι των οποίων έμελλε να πολλα̟λασιαστούν, ενώ καθόρισε με κάθε λεπτομέρεια τη λειτουργία της Εκκλησιαστικής Σχολής, που άνοιξε τις πύλες της, μετά τον θάνατό του, την 15η Μαΐου 1844.

Το όραμα των Αδελφών Ριζάρη, για τη λειτουργία αιωνίως της ευεργεσίας τους προς το Έθνος, μετά από 177 χρόνια, π̟αραμένει ζωντανό. Οι εκτελεστές της Διαθήκης, διαχρονικά, είχαν και έχουν ως βασική τους αποστολή την ανταπόκρισή τους στις προσδοκίες των Ευεργετών, για μια εκπαιδευμένη πατρίδα, εμβαπτισμένη στις αξίες της ορθοδοξίας, που δεν ξεχνά την ιστορία της.

Την 28η Μαΐου 1979, στο Ζάππειο Μέγαρο, λαμβάνει χώρα η επίσημη τελετή υπογραφής της Συνθήκης Προσχώρησης της Ελληνικής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (Ε.Ο.Κ.). Με ημερομηνία έναρξης ισχύος, τη 1η Ιανουρίου 1981. Σχεδόν δύο δεκαετίες νωρίτερα, είχε προηγηθεί η Συμφωνία Σύνδεσης Ελλάδος-Ε.Ο.Κ. (9η Ιουνίου 1961), ανοίγοντας το δρόμο για στενότερη οικονομική συνεργασία μεταξυ των δύο μερών.

Μετά από πολυποίκιλες πολιτικές και εθνικές αναταράξεις, η Ελλάδα ως Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική πλέον Δημοκρατία, διεκδικεί εκ νέου τη θέση της στο σύγχρονο κόσμο. Μετά τη πρώτη πετρελαϊκή κρίση (1973), αλλά ενόψει και μιας δεύτερης (1979), οι εξελίξεις της νέας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, επιτάσσουν τη συμμετοχή της χώρας σε πολυμερείς οργανισμούς. Η εκδήλωση προλογίζεται από τον Γάλλο Υπουργό Εξωτερικών, Ζαν Φρανσουά-Πονσέ (Jean François-Poncet), δεδομένης της τρέχουσας εκείνη τη περίοδο γαλλικής Προεδρίας στις Κοινότητες υπό το Γάλλο Πρόεδρο, Βαλερί Ζισκάρ ντ'Εσταίν (Valéry Giscard d'Estaing). Το λόγο στη συνέχεια λαμβάνει, ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος, Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Η σημασία συμμετοχής της χώρας στο κόλπο των Κοινοτήτων, ακριβώς προς ενίσχυση του ευρωπαϊκού τους χαρακτήρα αποτυπώνεται επαρκώς στο κάτωθι απόσπασμα: «Η ένταξη της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, μολονότι αποτελεί πολυσήμαντο ιστορικό γεγονός, δεν συνεπάγεται ωστόσο αλλαγή κλίματος για τη χώρα μου. Η Ευρώπη με το ελληνικό της όνομα, της είναι οικείος χώρος. Αφού ο Πολιτισμός της είναι η σύνθεση του ελληνικού, του ρωμαϊκού και του χριστιανικού πνεύματος. Μια σύνθεση στην οποία, [...], το ελληνικό πνεύμα εισέφερε την ιδέα της Ελευθερίας, της Αλήθειας και της Ομορφιάς. Το ρωμαϊκό πνεύμα, την ιδέα του Κράτους και του Δικαίου και ο Χριστιανισμός, την Πίστη και την Αγάπη. Επάνω σε αυτόν ακριβώς το Πολιτισμό, καλούμεθα να οικοδομήσουμε τη νέα Ευρώπη».

Η ψηφίδα προστέθηκε μετά από πρόταση του κ. Αλέξανδρου Κολαΐτη. 

Στις 10 Αυγούστου 1920 στη πόλη Σεβρ της Γαλλίας υπεγράφη η συνθήκη η οποία έφερνε την ειρήνη ανάμεσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και τις σχετιζόμενες δυνάμεις με τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Η ψηφίδα προστέθηκε μετά από πρόταση του κ. Θωμά Παπανικολάου.

Μετά τους πολέμους του 1821, η Ελλάδα προσπαθώντας να ανακάμψει δέχεται προτάσεις για την κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής! Η πρώτη πρόταση έπεσε στο τραπέζι στις αρχές του 1835 από τον Γάλλο μηχανικό Φραγκίσκο Φεράλδη που αφορούσε την σύνδεση της Αθήνας με τον Πειραιά, χωρίς όμως να δοθεί συνέχεια στο θέμα. Στην συνέχεια το 1843 ο Αλέξανδρος Ραγκαβής κάνει με τη σειρά του την ίδια πρόταση για δημιουργία σιδηροδρομικής γραμμής, αλλά ούτε και αυτός βρήκε υποστήριξη. Στις 16/6/1855, η κυβέρνηση του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου εισήγαγε στην Βουλή νομοσχέδιο για την κατασκευή της γραμμής Αθήνα-Πειραιάς, έτσι το 1868 ιδρύεται η αγγλική Ανώνυμος Εταιρία του από Αθηνών εις Πειραιά Σιδηροδρόμου(ΣΑΠ) και αναλαμβάνει το έργο κατασκευής της γραμμής!

Στις 17/2/1869 ολοκληρώνονται οι εργασίες και παραδίδεται στην κυκλοφορία, η συνολικού μήκους 8,5 χλμ. γραμμή με αφετηρία το Θησείο και τερματικό σταθμό τον Πειραιά! Η μέρα βαπτίζεται ιστορική. Γίνονται τα εγκαίνια και η δοκιμή της πρώτης σιδηροδρομικής γραμμής στην ελληνική επικράτεια. Στην Αττική ακούγονται τα σφυρίγματα της ατμάμαξας εν ονόματι «Όλγα» όπου έλκει έξι βαγόνια με 200 καλεσμένους κάνοντας τη διαδρομή Θησείο-Πειραιάς σε 19 λεπτά! Δέκα μέρες αργότερα γίνονται τα επίσημα εγκαίνια της γραμμής και των σταθμών και στις 28/2/1869 ξεκινάει η εμπορική εκμετάλλευση της με οκτώ δρομολόγια τις καθημερινές και εννέα τις Κυριακές και τις Δευτέρες ανά κατεύθυνση!

Η «ψηφίδα» προστέθηκε μετά από πρόταση του κ. Αθανάσιου Σταμούλη.

Στη οδό Κριεζώτου, στον αριθμό 3, βρίσκει κανείς μια μοντέρνα πολυκατοικία που κατασκευάστηκε το 1932 για λογαριασμό του αξιωματικού του Πολεμικού Ναυτικού Αλέξανδρου Χατζηκυριάκου (1874-1958) προκειμένου να αποτελέσει το οικογενειακό οίκημα των Χατζηκυριάκων. Αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα αρχιτεκτονικής πολυκατοικίας του Μεσοπολέμου. Το αρχικό κτίριο σχεδιάστηκε από τον καθηγητή αρχιτεκτονικής Κωνσταντίνο Κιτσίκη, υπέρμαχο της πολυκατοικίας, την οποία θεωρούσε ιδανική λύση για το στεγαστικό πρόβλημα που ήταν ιδιαίτερα έντονο στις γειτονιές του κέντρου και θεμελιωτή του πρώτου Οικοδομικού Κανονισμού που εισήγαγε την έννοια του ρετιρέ. Στην οικογενειακή αυτή πολυκατοικία εγκαταστάθηκε και ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας (1906 - 1994), και δημιούργησε για περισσότερα από σαράντα χρόνια.

Το όραμά του ήταν όμως να λειτουργήσει τμήμα του σπιτιού ως πινακοθήκη έργων. Αυτό υλοποιήθηκε αφού ο ίδιος κληροδότησε ολόκληρη την πατρική κατοικία στην Κριεζώτου στο Μουσείο Μπενάκη, μαζί με τα έπιπλα και κυρίως τα έργα που υπήρχαν στο εργαστήριό του και εκτίθονταν στον τέταρτο όροφο. Τα επίσημα εγκαίνια έγιναν το 1991 παρουσία του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το όραμα του Νίκου Χατζηκυριάκου - Γκίκα ανέλαβε να συνεχίσει το Μουσείο Μπενάκη, όταν το 2009, ολοκληρώθηκε η αναπαλαίωση του κτιρίου και σταδιακά, υπό την εποπτεία του Άγγελου Δεληβορριά, Διευθυντή του Μουσείου Μπενάκη, μεταμορφώθηκε στο πρώτο μουσείο στον κόσμο που συσχετίζει συνολικά τα επιτεύγματα του πολιτισμού (πεζογραφία, ποίηση, αρχιτεκτονική, θέατρο, μουσική, χορό, φωτογραφία, ζωγραφική, χαρακτική και γλυπτική) από το 1922 ως τις παραμονές της δικτατορίας του 1967. Έτσι, πλέον, το έργο του Χατζηκυριάκου - Γκίκα συνδιαλέγεται με ένα πανόραμα της ελληνικής πολιτιστικής παραγωγής.

Η «ψηφίδα» προσθέτηκε με πρόταση της κυρίας Βασιλικής Πουλά.

Ο Οκτώβρης του 1912 σηματοδοτεί την έναρξη του Α’ Βαλκανικού Πολέμου (Οκτώβρης 1912 – Μάιος 1913) ο οποίος και στιγμάτισε την πορεία του ελληνικού κράτους. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος , ως πρωθυπουργός , είχε μεριμνήσει για την αναβάθμιση της εκτελεστικής ικανότητας του ελληνικού στρατού με καινοτομίες σε οπλικά συστήματα , δημιουργώντας την πρώτη μονάδα ελληνικής αεροπορίας αλλά και εξασφάλισε την εκπαίδευση ελλήνων στρατιωτικών από Γάλλους αξιωματικούς.

Σε πολιτικό επίπεδο, προχώρησε στην επαναφορά του διαδόχου Κωνσταντίνου στο βασιλικό θρόνο μετά το κίνημα στο Γουδί, καταφέρνοντας έτσι να ξεπεράσει τις αντιρρήσεις των φιλοβασιλικών κύκλων, οι οποίοι και προέβλεπαν στο όλο εγχείρημα μια τεράστια αποτυχία .Το πιο σημαντικό όμως είναι η προσχώρηση της Ελλάδας στον πόλεμο και η εξάλειψη του κινδύνου της ουδετερότητας, καθώς σε αντίθετο σενάριο και δεδομένης της νίκης των Σλαβικών λαών η Ελλάδα θα έμενε γεωγραφικά αποκλεισμένη ως την Θεσσαλία. Για να πείσει τη Βαλκανική συμμαχία για τη συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο χρησιμοποίησε το πλεονέκτημα του Ναυτικού, τομέα στον οποίο μόνο η Ελλάδα διέθετε οργανωμένη στρατιωτική Δύναμη, αλλά και άφησε έξυπνα να διαρρεύσουν ψευδείς πληροφορίες σχετικά με την επάρκεια του ελληνικού στρατού.

Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τον όρο των Βαλκανικών κρατών πως θα περιέρχονταν στην επικράτεια τους τα εδάφη τα οποία κατακτούσαν, έθεσε τέλος σε οποιαδήποτε Βουλγαρική αντίρρηση για μη συμμετοχή της Ελλάδας στον Πόλεμο και οριστικοποίησε τον τετραμελή βαλκανικό συνασπισμό (Σερβία, Ελλάδα, Βουλγαρία, Μαυροβούνιο). Με τις ενέργειες του αυτές ο Βενιζέλος εξασφάλισε τη συμμετοχή της χώρας σε μια προσπάθεια ανεξαρτησίας των Βαλκανίων όχι μόνο από τον Οθωμανικό ζυγό, αλλά και από τελεσίγραφα των Μεγάλων Δυνάμεων για οποιαδήποτε ανατροπή του τότε υπάρχοντος status quo.

Η επιτυχία της πολιτικής του διαφαίνεται στη Συνθήκη του Λονδίνου (30 Μαΐου 1913) που συνόδευσε τη λήξη του Α’ Βαλκανικού Πολέμου με την οποία αναγνωρίστηκε η κυριαρχία της Ελλάδας στα νησιά του Αιγαίου και η δυνατότητα διαπραγμάτευσής της των συνόρων της Ηπείρου με το νεοϊδρυθέν αλβανικό κράτος. Ακόμη, οι σημειωθείσες νίκες του ελληνικού στρατού επί του Οθωμανικού έδωσαν ένα τέλος στην ηττοπάθεια και τον φόβο που επικρατούσε στην κοινωνία μετά από τον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και αποτέλεσαν προάγγελο της ακόμη μεγαλύτερης πολεμικής επιτυχίας στον Β’ Βαλκανικό πόλεμο που ξέσπασε ένα μήνα μετά και διεύρυνε τα σύνορα του ελληνικού κράτους στην Ήπειρο, την Μακεδονία και την Κρήτη. Η επιτυχής αυτή πολεμική συμμετοχή της Ελλάδας στους Βαλκανικούς πολέμους αποτελεί συνέχεια του μηνύματος της Επανάστασης του 1821 και συνάμα το πιο σημαντικό βήμα στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των λαών της χερσονήσου του Αίμου.

Η «ψηφίδα» προστέθηκε μετά από πρόταση του κ. Θεόδωρου Αλεξόπουλου

Η American Hellenic Educational Progressive Association (AHEPΑ) υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες οργανώσεις Ελλήνων μεταναστών στην ομογένεια, της Αμερικής. Έτος ίδρυσής της αποτελεί το 1922 και έδρα της η Ατλάντα, από την οποία είχε σκοπό να προάγει τα ζητήματα του Ελληνισμού στην αμερικανική, αλλά και διεθνή κοινότητα. Πρωτοστάτησε στην προάσπιση των ατομικών δικαιωμάτων των Ελλήνων εργατών και αστών μεταναστών, έκανε έργα και δωρεές τόσο στο ελληνικό κράτος όσο και στις αμερικανικές κοινότητες ενώ είχε μεριμνήσει και για την ομαλή κοινωνική ένταξη των Ελλήνων μεταναστών στην Αμερικανική κοινωνία.

Ακόμα περισσότερο πρωτοστάτησε στην παροχή σωστης μόρφωσης στους Έλληνες και τις οικογένειές τους. Στάθηκε φραγμός απέναντι στα εθνικιστικά και ρατσιστικά ξεσπάσματα της ΚΚΚ Κου Κουξ Κλαν, προστατεύοντας την ομογένεια απέναντι στο τέρας του δίχως σύνορα ρατσισμού. Μια πολύ σημαντική πτυχή της Ελληνικής κοινής ιστορίας μας. Σήμερα αριθμεί πάνω από 40,000 χιλιάδες μέλη, ενώ συνεχίζει αφοσιωμένα το έργο για το οποίο συστάθηκε.

Η «ψηφίδα» προστέθηκε μετά από πρόταση του κ. Ραφαήλ - Νικολάου Μπελενιώτη

Ο όρος «Δεκεμβριανά» αναφέρεται σε μια σειρά ένοπλων συγκρούσεων που έλαβαν χώρα το Δεκέμβριο του 1944 - Ιανουάριο του 1945 . Η Ελλάδα εκείνη την περίοδο βρισκόταν στην μεταβατική περίοδο, καθώς μόλις πριν 2 μήνες απελευθερώθηκε από τους Γερμανούς. Το κλίμα όμως άρχιζε πάλι να «ζεσταίνεται» διότι υπήρχε θέμα για την επικράτηση της εξουσίας. Ήδη είχε σχηματιστεί κυβέρνηση με την βοήθεια των συμμάχων κυρίως των Βρετανών με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Όμως υπήρξαν αντιδράσεις από την πλευρά του ΚΚΕ όπου θεωρούσε ότι έπρεπε να αναλάβει την εξουσία καθώς με την βοήθεια του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κατάφερε να σταματήσει τις ναζιστικές προσπάθειες των Γερμανών καθώς και ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου ήταν δορυφόρος των Βρετανών.

Το ΚΚΕ όμως πιο πολύ είχε θυμό ενάντια των Βρετανών καθώς του θεωρεί υπεύθυνους για την συμφωνία της Καζέρτας όπου ανάγκαζε την «διάλυση» του ΕΑΜ με σκοπό την δημιουργία εθνικού στρατού υπό την εποπτεία του στρατηγού Σκόμπυ . Μετά από όλα αυτά το ΚΚΕ πήρε την απόφαση να διοργανώσει συλλαλητήριο ενάντια της όλης κατάστασης . Το συλλαλητήριο δυστυχώς πήρε άλλη τροπή με αποτέλεσμα 28 άνθρωποι να χάσουν την ζωή τους. Το ημερολόγιο έγραφε 3 Δεκεμβρίου του 1944. Δυστυχώς ήταν μια μελανή σελίδα για την ιστορία της χώρας μας, η οποία πλέον βρέθηκε στο κατώφλι του εμφυλίου πολέμου, με αποτέλεσμα να μπει σε νέες σκληρές περιπέτειες οι οποίες έχουν αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα τους.

Η «ψηφίδα» προστέθηκε μετά από πρόταση του κ. Γεώργιου Γιαννίτσιου.

Το 2019 συμπληρώθηκαν 150 χρόνια από την ίδρυση του Ελληνικού Σιδηροδρόμου. Ο Σιδηρόδρομος έχει «σημαδέψει» την πορεία της χώρας και είναι σημαντικό να ενταχθεί σε αυτή τη προσπάθεια.

Περισσότερα στο https://www.ose.gr/el/150-χρονια

Η «ψηφίδα» προστέθηκε μετά από πρόταση του κ. Θάνου Βούρδα.

Ο Μεταξάς επιβάλλει με νόμο λογοκρισία με αποτέλεσμα το ρεμπέτικο τραγούδι να κηρυχτεί παράνομο. Το καθεστώς της δικτατορίας επιδιώκει με την απαγόρευση των ρεμπέτικων τραγουδιών την αποφυγή – μέσω των στίχων των τραγουδιών – της καταγραφής των συνθηκών της ζωής και των σκέψεων των ανθρώπων του περιθωρίου. Η πολιτική του μεταξικού καθεστώτος στράφηκε στον εξευρωπαϊσμό του ελληνικού κράτους, υιοθετώντας ένα «ήρεμο» μουσικό ύφος, απαλλαγμένο από κάθε ανατολίτικο στοιχείο. Σε αυτό συναινεί και ένα μεγάλο μέρος των λογίων της εποχής, όπως ο Τέλος Άγρας, ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, ο μουσικολόγος Ιωάννης Ψαρούδας, η μουσικός, μουσικοκριτικός και συγγραφέας Σοφία Σπανούδη κ.ά. Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου γράφει για τον αμανέ: «Λαός όμως που αναθέτει στη χολχαστή τούτη μελωδία τη διήγησι των παθών του είνε, όπως λέμε στην Ευρώπη, εκτός του πολιτισμού». Η Σοφία Σπανούδη αναφέρει: «χαμοσέρνουν την τέχνη των ήχων στα βρωμερότερα επίπεδα της σαρκικής μουσικής ρυπαρογραφίας». Ακόμα και το ΚΚΕ δια στόματος Ζαχαριάδη κατά την 6η ολομέλεια του κόμματος (1934), αποκήρυξε το ρεμπέτικο και τους ανθρώπους του ως προϊόντα της «Κάμας και της Ντεκαντέντσιας» (δηλαδή του μαχαιριού και της παρακμής) και καλούσε τα μέλη να σπάνε τους τεκέδες. Το μεταξικό καθεστώς απαγόρευσε τους αμανέδες και τα ρεμπέτικα τραγούδια που το περιεχόμενο των στίχων τους αναφέρονταν στο χασίς, την πρέζα και γενικότερα τις δραστηριότητες των ρεμπετών, υιοθετώντας το ελαφρολαϊκό τραγούδι της εποχής, του οποίου η θεματολογία επικεντρωνόταν στη γυναίκα, τον έρωτα και το κρασί. Έτσι σταδιακά αλλάζει και η θεματολογία του ρεμπέτικου και επικεντρώνεται στον έρωτα και τα κοινωνικά θέματα.

To 1925 ηχογραφείται στην Αμερική το τραγούδι Μισιρλού (που σημαίνει «Αιγύπτια»), από τον Τίτο Δημητριάδη, σε παραγωγή Columbia, και δύο χρόνια αργότερα πρωτοπαίζεται από τη ρεμπέτικη κομπανία του Μιχάλη Πατρινού στην Αθήνα και γίνεται εξαιρετικά δημοφιλές. Το 1934, ο Ελληνοαμερικανός μουσικός δάσκαλος, Νικ Ρουμπάνης, κυκλοφόρησε μια ορχηστρική εκτέλεση του τραγουδιού, κατοχυρώνοντας και νομικά τον εαυτό του, ως τον συνθέτη του τραγουδιού. Ο Ρουμπάνης άλλαξε τον τόνο και τη μελωδία, δίνοντας στο τραγούδι ανατολίτικο άρωμα, προσθέτοντας κάποια στοιχεία τζαζ και αποτινάσσοντας τον βαρύ, σμυρναίικο ήχο. Τη δεκαετία του ’60, ο κιθαρίστας, Ντικ Ντέιλ, σε μια ζωντανή του εμφάνιση, ύστερα από μια ερώτηση – πρόκληση ενός ακροατή (αν μπορούσε να παίξει ένα ολόκληρο τραγούδι, πάνω σε μία και μόνη χορδή της κιθάρας του) παίζει το τραγούδι με την μπάντα του The Del Tones κι έτσι το τραγούδι περνά τα σύνορα του Ατλαντικού και γίνεται γνωστό στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1963, οι Beach Boys συμπεριέλαβαν στο άλμπουμ τους Surfin’ USA μια εκτέλεση της Μισιρλού παρόμοια με αυτή του Ντέιλ, κάνοντάς την έτσι αναπόσπαστο κομμάτι της surf rock παράδοσης και της αμερικανικής ποπ κουλτούρας. Το 1994 ο Κουέντιν Ταραντίνο το χρησιμοποιεί ως βασικό θέμα στην ταινία του Pulp Fiction, κάνοντας το τραγούδι ακόμα πιο δημοφιλές.

Στις 9 Μαρτίου του 2000 ο τότε Πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Σημίτης, υποβάλει το αίτημα για ένταξη της χώρας μας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ). Στο πλαίσιο τη Συνόδου Κορυφής που πραγματοποιήθηκε στην Πορτογαλία το διήμερο 19 και 20 Ιουνίου του 2000, το συμβούλιο των υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ECOFIN), αποφάσισε την ένταξη της Ελλάδας στην ζώνη του ευρώ. Η πλήρης υιοθέτηση του νομίσματος του ευρώ από τη χώρα μας υλοποιήθηκε επίσημα από την 1η Ιανουαρίου του 2001. Το ευρώ αντικατέστησε την δραχμή. Έτσι η Ελλάδα γίνεται το 12ο μέλος της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης.

ΥΠΟΒΛΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΑΡΥΦΑΛΛΙΑ ΑΪΔΑΡΙΝΗ

Είναι ιστορικό γεγονός. Η επιστροφή των Αγώνων στην χώρα στην οποία γεννήθηκαν και στην πόλη όπου αναβίωσαν το 1896. Η Ολυμπιακή Λαμπαδηδρομία δρομολογεί με εμφατικό τρόπο την αντίστροφη μέτρηση. Η Φλόγα, για πρώτη φορά στο διάβα της, επισκέπτεται και τις πέντε ηπείρους.

Ξεκινά το ταξίδι της από την Ολυμπία και ταξιδεύει συνολικά 78 ημέρες εκ των οποίων 35 εκτός Ελλάδας, διανύοντας περίπου 78.000 χιλιόμετρα.

Περνάει από  τις Ολυμπιακές πόλεις και πόλεις με ξεχωριστή συμβολική σημασία: Βρυξέλλες, την καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Λωζάννη, την έδρα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, και Πεκίνο, όπου φιλοξενείται η επόμενη διοργάνωση.

Φθάνει στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, με λαμπαδηδρόμους τον Ρονάλντο και τον Πελέ, του οποίου η εικόνα να κλαίει κρατώντας την δάδα, συγκλονίζει την Υφήλιο και για πολλές μέρες πρωταγωνιστεί επί της οθόνης διεθνών τηλεοπτικών δικτύων.

Η Ολυμπιακή Λαμπαδηδρομία της ΟΕΟΑ Αθήνα 2004, είναι η Λαμπαδηδρομία όλων των πολιτισμών. Είναι η Λαμπαδηδρομία των πέντε ηπείρων, που συμβολίζονται από τους πέντε Ολυμπιακούς κύκλους. Φωτίζει και θυμίζει σε ολόκληρο τον πλανήτη τα Ολυμπιακά ιδεώδη.

Η Ελλάδα υποβάλλει επίσημα υποψηφιότητα για την Ολυμπιάδα του 2004 στη Λωζάνη. Πρόεδρος της Επιτροπής Διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων είναι η Γιάννα Αγγελοπούλου, που μαζί με τον σύζυγό της Θεόδωρο Αγγελόπουλο αποτελούν τον βασικό άξονα της προσπάθειας για την επίτευξη του σκοπού. Το σύνολο των υποψηφιοτήτων που υποβάλλονται στην ΔOΕ είναι 11 και τον ελληνικό φάκελο στηρίζουν παράλληλα ο Δήμος Αθηναίων και η Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων.

Με επικεφαλής Γιώργο Παπανδρέου, Αντώνη Σαμαρά, Ανδρέα Ποταμιάνο, Σπύρο Μεταξά, Ότο Σίμιτσεκ κι άλλες προσωπικότητες, η Ελλάδα γίνεται μέλος στη μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση στον κόσμο για παιδιά και ενήλικες με νοητικά προβλήματα. Αυτή προσφέρει τη δυνατότητα για εκπαίδευση και για συμμετοχή στους αγώνες σε 5 εκατομμύρια αθλητές σε όλο τον κόσμο.

Το πρώτο δελτίο περιλαμβάνει 12 τακτικούς και 2 αναπληρωματικούς αγώνες. Συμπληρώνονται 213.670 στήλες και εισπράττονται 1.004.778 δρχ. Ο μοναδικός 12άρης κερδίζει 228.360 δρχ και οι 47 11άρηδες 4.757 δρχ., ανάμεσα στους οποίους βρίσκονται και οι Λάκης Πετρόπουλος και Βαγγέλης Πανάκης.

Συλλαμβάνεται εξαιτίας της αντιστασιακής του δράσης (θεωρείται κορυφαίος σαμποτέρ στων Συμμάχων με το κωδικό όνομα «Μπόλμπι») εναντίον των Γερμανών, ο Γεώργιος Ιβάνωφ, κολυμβητής και πολίστας του Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Παριστάνει τον τρελό. Οδηγείται στο «Αιγινήτειο» με τη βοήθεια του ιδρυτή του Παναθηναϊκού, Γιώργου Καλαφάτη, αλλά και του Δημήτρη Γιαννάτου, του μπάσκετ των «πράσινων». Αποδρά! Προδίδεται. Κι εκτελείται. Προς τιμήν του, η ομάδα του Ηρακλή δίνει το όνομά του στο κλειστό γήπεδο του μπάσκετ.

Ο εμπνευστής της αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων Πιερ ντε Φρεντί, Βαρόνος ντε Κουμπερτέν,  θεωρεί πως η Ολυμπιακή Φλόγα είναι συνδετικός κρίκος παλαιών και σύγχρονων Ολυμπιακών αγώνων. Και πως εκφράζει την πηγή άντλησης δύναμης των σύγχρονων από τους παλαιούς. Την επιθυμεί διακαώς. Ανάβει πρώτη φορά στους Αγώνες του Άμστερνταμ. Σε αυτούς η  Ελλάδα, επίσης πρώτη φορά, παρελαύνει επικεφαλής των αποστολών, σε ένδειξη τιμής στη γενέτειρα των Ολυμπιακών Αγώνων. Η Ολλανδία, ως διοργανώτρια, τελευταία. Το τελετουργικό αυτό τηρείται απαρέγκλιτα από τότε. Η Αφή της Ολυμπιακής Φλόγας στην Αρχαία Ολυμπία κι η μεταφορά της στον τόπο διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων μέσω λαμπαδηδρομίας, τελέστηκε πρώτη φορά και καθιερώθηκε μετά, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936.

Οι Ποδοσφαιρικές Ενώσεις Αθηνών, Πειραιώς και Μακεδονίας – Θράκης, μετά από συζητήσεις τριών ωρών, συμφωνούν για την κυρίαρχη αρχή του αθλήματος.  Πρώτος πρόεδρος της ΕΠΟ εκλέχτηκε ο Απ. Νικολαΐδης, αντιπρόεδρος ο Ν. Καμπέρος, γενικός γραμματέας ο Ευάγγελος Σταμάτης, ταμίας ο Α. Καμπουρόπουλος και μέλος ο Περ. Πετράκος. Ο Απόστολος Νικολαΐδης μετέφρασε στα ελληνικά τους κανονισμούς της γαλλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, που αποτέλεσαν την πυξίδα για την ΕΠΟ, προκειμένου να συντάξει τους δικούς της. Το 1927 γίνεται μέλος της ΦΙΦΑ και το 1954 καθίσταται εκ των ιδρυτικών μελών της ΟΥΕΦΑ.

Με τη νίκη του καθίσταται εθνικός ήρωας. Διανύει τα 40χλμ σε 2 ώρες, 58 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα. Δεύτερος τερματίζει ο Μανιάτης από τον Πειραιά  Χαρίλαος Βασιλάκος, με χρόνο 3 ώρες, 6 λεπτά και 3 δευτερόλεπτα . Ο Σπύρος Λούης πεθαίνει στα 67 του (1940), ανήμερα της εθνικής επετείου της 25^ης  Μαρτίου. Πάμπτωχος και λησμονημένος. Τον θυμήθηκαν μόνον όταν σε ηλικία 63 ετών, καλείται από τον Hitler να είναι σημαιοφόρος της αποστολής κατά την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου, αλλά αρνήθηκε.

Συνεδριάζει για πρώτη φορά η Οργανωτική Επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων με πρόεδρο τον διάδοχο Κωνσταντίνο και αντιπρόεδρο τον Ιωάννη Φωκιανό. Ένα από τα θέματα της επιτροπής είναι η ανεύρεση πόρων. Η μεγαλύτερη δωρεά είναι αυτή του Γεωργίου Αβέρωφ, 920.000 χρυσών δραχμών, για την περάτωση κι ανανέωση των μαρμάρων (εξ ου …Καλλιμάρμαρο από τότε) Παναθηναϊκού Σταδίου.

200Διεξάγονται τα «Τήνια» τον Δεκαπενταύγουστο, μετά την απόφαση της ΔΟΕ (Ιούνιος 1894, Παρίσι) «περί μελέτης αρχών φιλαθλητισμού και αναβίωσης Ολυμπιακών Αγώνων». Είναι το πρώτο… Test Event πριν τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εφαρμόζονται νέοι διεθνείς αθλητικοί κανονισμοί. Δίνονται μετάλλια (ασημένιο και χάλκινο) κι έγινε χρήση πιστολιού στην εκκίνηση δρόμων ταχύτητας.

Με βασιλικό διάταγμα – δια υπογραφής Όθωνα Α΄- «Περί συστάσεως Ολυμπίων Αγώνων»,  διοργανώνονται «γενικοί αθλητικοί διαγωνισμοί κάθε 4 χρόνια, κατά την διάρκεια Διεθνών Εκθέσεων στο Ζάππειο Μέγαρο. Χρηματοδοτούνται από τον Βορειοηπειρώτη Εθνικό Ευεργέτη Ευάγγελο Ζάππα. Κι ονομάζονται «Ζάππειες Ολυμπιάδες».

Είχαν προηγηθεί 150 χρόνια άνθησης της μελοδραματικής τέχνης στα Επτάνησα και μισός αιώνας εμπειρίας του Ελληνικού Μελοδράματος με κύριο πρωταγωνιστή τον Διονύση Λαυράγκα. Το 1939 ο Κωνσταντίνος Μπαστιάς ιδρύει την Εθνική Λυρική Σκηνή ως τμήμα του Εθνικού Θεάτρου δίνοντας παραστάσεις στη σκηνή του νεοκλασικού θεάτρου του Τσίλλερ, επί της οδού Αγίου Κωνσταντίνου. Η πρώτη παράσταση δόθηκε στις 5 Μαρτίου 1940 με την οπερέτα του Γιόχαν Στράους Η Νυχτερίδα. Η πρεμιέρα έγινε με τη Μαντάμ Μπατερφλάι του Τζάκομο Πουτσίνι στις 25 Οκτωβρίου του 1940 (δύο μέρες πριν την κήρυξη του πολέμου από τους Ιταλούς), παρουσία πολλών πρεσβευτών, αλλά και του γιου του Πουτσίνι, Αντόνιο.Το 1944 ο οργανισμός ανακηρύχτηκε αυτόνομο Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, λαμβάνοντας και επίσημα την επωνυμία «Εθνική Λυρική Σκηνή», και εγκαινίασε τις δραστηριότητές του παρουσιάζοντας την όπερα Ρέα του Σαμάρα στο πρώτο Θέατρο Oλύμπια, επί της οδού Ακαδημίας. Tο 1958 εγκαινιάστηκε το σημερινό Θέατρο Oλύμπια με την Αΐντα του Βέρντι. Από τον Μάρτιο του 2017 η Εθνική Λυρική Σκηνή ξεκίνησε τη λειτουργία της στις νέες της εγκαταστάσεις στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, το οποίο αποτελεί δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος προς την ελληνική Πολιτεία.

Ανακαλύπτονται οι δύο δελφικοί ύμνοι στον Απόλλωνα (παιάνες του 2ου π.Χ. αιώνα), από τα εκτενέστερα λείψανα της αρχαίας ελληνικής μουσικής. Μεταγραφή έκανε πρώτος ο Theodore Reinach το 1893 και το 1894. Εκδηλώνεται ζωηρός ενθουσιασμός τόσο από τους Έλληνες, όσο και από τους Ευρωπαίους. Σοβαρή και πυκνή αρθρογραφία για την ανακάλυψη αναπτύσσεται στον τύπο της Κωνσταντινούπολης, παρά της Αθήνας, τουλάχιστον αμέσως μετά την ανακάλυψη. Στην Αθήνα η ανακάλυψη ωθεί σε πολλές ερμηνείες των λειψάνων της αρχαίας ελληνικής μουσικής, που παρουσιάζονται σε ποικίλες ενοργνανώσεις μαζί με μεταγενέστερη ελληνική μουσική. Στις 26 Μαρτίου 1894, δόθηκε στην αίθουσα Φιλομούσων, συναυλία της Γαλλικής Εταιρείας Αλληλοβοηθείας, όπου παίχτηκε ο ύμνος του Απόλλωνα σε μετάφραση Παλαμά και εναρμόνιση του Γάλλου Νικόλ.

Στα τέλη του 19ου αιώνα Επτανήσιοι μουσικοί που έρχονται στην Αθήνα, σε συνεργασία με Ιταλούς (που ήρθαν επίσης από τα Επτάνησα) και Γερμανούς (που σχετίζονταν με τη βασιλική αυλή), ίδρυσαν φιλαρμονικές εταιρείες και μουσικούς συλλόγους στα πρότυπα των επτανησιακών. Το 1871 ιδρύθηκε η Φιλαρμονική Εταιρεία Ευτέρπη, που λειτούργησε ως το 1875 και αποτέλεσα τον πιο δραστήριο μουσικό παράγοντα της Αθήνας. Το 1871 ιδρυθηκε ο Μουσικός και Δραματικός Σύλλογος, τμήμα του οποίου ήταν το Ωδείο Αθηνών, που εγκαινίασε τη λειτουργία του τον Ιανουάριο του 1873. Στο Ωδείο εργάστηκαν οι περισσότεροι μουσικοί της Ευτέρπης. Σπουδαίο ρόλο στα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του έπαιξε ο μουσικός διευθυντής του βασιλικού εκκλησιαστικού χορού Αλέξανδρος Κατακουζηνός, που δίδασκε φωνητικά και διηύθυνε στην ουσία το ίδρυμα.

Ο Ολυμπιακός Ύμνος συντέθηκε για τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 1896 από τον Κερκυραίο συνθέτη Σπύρο Σαμάρα, σε ποίηση του Κωστή Παλαμά. Γράφτηκε ένα χρόνο νωρίτερα και ακούστηκε για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1896 στο Φιλολογικό Σύλλογο "Παρνασσός". Στις 25 Μαρτίου 1896 ο Βασιλιάς Γεώργιος από το Παναθηναϊκό Στάδιο κήρυξε την τελετή έναρξης των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Κατά τις επόμενες Ολυμπιάδες και μέχρι το 1956 η εκάστοτε διοργανώτρια χώρα ήταν υποχρεωμένη να διοργανώνει τον δικό της Ολυμπιακό Ύμνο. Το 1936 ο Ύμνος των Αγώνων του Βερολίνου, τον οποίο είχε συνθέσει ο Ρίχαρντ Στράους, αποφασίστηκε να είναι ο μόνιμος Ύμνος των Ολυμπιακών Αγώνων, απόφαση που λίγο αργότερα ανακλήθηκε και από το 1954 έως το 1956 επικράτησε ο Ύμνος του Πολωνού Μίχα Σπίσακ. Τελικά, το 1958 ο ύμνος των Σαμάρα / Παλαμά επελέγη από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή ως ο επίσημος ύμνος του Ολυμπιακού Κινήματος και από την Ολυμπιάδα της Ρώμης το 1960 ανακρούεται στις τελετές έναρξης και λήξης κάθε Ολυμπιάδας. Η πρωτότυπη παρτιτούρα φυλάσσεται στην έδρα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής στη Λωζάνη.

Η ιστορία των ξένων επενδύσεων στην Ελλάδα, στην… αμαρτωλή εκδοχή της, η ελληνική γραφειοκρατία, ο πολιτικαντισμός, ο λαϊκισμός και το όνειρο του εύκολου πλουτισμού συνθέτουν την υπόθεση που χαρακτηρίστηκε ως η πρώτη χρηματιστηριακή απάτη, χωρίς χρηματιστήριο, στην Ελλάδα.

Τα Λαυρεωτικά ξεκίνησαν όταν ο Ιταλός επιχειρηματίας Σερπιέρι αγόρασε τα Μεταλλεία Λαυρίου. Η διαμάχη του με το ελληνικό δημόσιο λίγο έλειψε να προκαλέσει ξένη στρατιωτική επέμβαση στη χώρα μας, ενώ τη λύση φάνηκε να δίνει ο επιχειρηματίας Συγγρός, που αγόρασε τα δικαιώματα της εταιρείας και… εξέδωσε μετοχές.

Με τη φήμη περί ύπαρξης χρυσού ζωντανή, οι Έλληνες πουλούσαν τα κτήματά τους για να αγοράσουν τα πολυπόθητα χαρτάκια, τα οποία σύντομα αποδείχθηκαν άνευ ουσιαστικού αντικρίσματος.

Το… πειρατικό έφθασε μέχρι το τέλος. Η Εθνική Ελλάδος έστειλε τους Έλληνες όλου του κόσμου στα ουράνια κατακτώντας την κορυφή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Η καλή μέρα φάνηκε από την αρχή, με τη νίκη κατά της διοργανώτριας Πορτογαλίας στην πρεμιέρα με 2-1.

Ακολούθησαν μία ισοπαλία με τους Ισπανούς, μία ήττα από τη Ρωσία και τρεις διαδοχικές νίκες απέναντι στη Γαλλία, την Τσεχία και ξανά την Πορτογαλία, στον μεγάλο τελικό! Όλοι οι Έλληνες τραγουδούσαν: «Σήκωσέ το, το τιμημένο, δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω!».

Η άλλοτε ένδοξη πόλη- κράτος των κλασικών χρόνων, στις αρχές του 19ου αιώνα δεν ήταν παρά μια μικρή και φτωχή κωμόπολη. Εκείνα τα χρόνια περιελάμβανε μόνο τις περιοχές του Ψυρρή και της Πλάκας μέχρι του Μακρυγιάννη. Προφανώς δεν υπήρχε καμία δημόσια υποδομή ή υπηρεσία: ύδρευση, φωτισμός ή συγκοινωνίες.

Για την προστασία των διάσπαρτων αρχαιοτήτων φρόντισε ο Όθωνας, ο οποίος έδωσε και την εντολή για την ανοικοδόμηση της νέας πρωτεύουσας στον Έλληνα αρχιτέκτονα Σταμάτη Κλεάνθη και στους Βαυαρούς Έντουαρντ Σάουμπερτ και Λέο φον Κλέντσε.

Αν το Πολυτεχνείο ήταν η αρχή του τέλους για τους συνταγματάρχες, το πραξικόπημα στην Κύπρο και η τουρκική εισβολή που ακολούθησε ήταν η χαριστική βολή. Στις 23 Ιουλίου του 1974 υποχρεώθηκαν να παραδώσουν την εξουσία.

Η επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή και η συγκρότηση κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας» ήταν τα πρώτα βήματα της περιόδου που έχει χαρακτηριστεί ως Μεταπολίτευση.

Η νέα κυβέρνηση προχώρησε στην κατάργηση του στρατοπέδου της Γυάρου, απελευθερώνοντας όλους τους κρατούμενους και ανακοίνωσε γενική αμνηστία για όσους κατηγορούνταν για πολιτικά αδικήματα.

Από την υποβολή της αίτησης για σύνδεση με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (1959), την υπογραφή της Συμφωνίας Σύνδεσης Ελλάδας - ΕΟΚ (1961) και την αίτηση για πλήρη ένταξη (1975) χρειάστηκε να περάσουν μερικά ακόμη χρόνια μέχρι να πραγματοποιηθεί, το 1981, η πολυπόθητη συμμετοχή της χώρας μας στον κορυφαίο ευρωπαϊκό θεσμό.

Η Ελλάδα έγινε τότε το 10ο μέλος, ανοίγοντας τον δρόμο για την Ισπανία και την Πορτογαλία που ακολούθησαν. Στη συνέχεια η Ελλάδα πέτυχε τη συμμετοχή της στην ΟΝΕ, στο πλαίσιο πλέον της ΕΕ, αλλά και την ένταξη της Κύπρου.

Για αυτή την ανακάλυψη ο λόγος ανήκει στον πρωταγωνιστή: «Πήρα το τσαπάκι της ανασκαφής, που έχω μαζί μου από το 1952, έσκυψα στο λάκκο και άρχισα να σκάβω με πείσμα και αγωνία το χώμα κάτω από το κλειδί της καμάρας. Ολόγυρα ήταν μαζεμένοι οι συνεργάτες μου. (…) Συνέχισα το σκάψιμο και σε λίγο ήμουν βέβαιος. Η πέτρα του δυτικού τοίχου ήταν στη θέση της, απείραχτη, στέρια. (…) – Είναι ασύλητος! Είναι κλειστός! Ήμουν ευτυχισμένος βαθιά. Είχα λοιπόν βρει τον πρώτο ασύλητο μακεδονικό τάφο. Εκείνη τη στιγμή δεν ενδιαφερόμουν για τίποτε άλλο. Εκείνη τη νύχτα –όπως και όλες τις επόμενες– στάθηκε αδύνατο να κοιμηθώ περισσότερο από δυο τρεις ώρες. Γύρω στις 12, τα μεσάνυχτα, πήρα το αυτοκίνητο και πήγα να βεβαιωθώ αν οι φύλακες ήταν στη θέση τους. Το ίδιο έγινε και στις 2 και στις 5 το πρωί. Οπωσδήποτε, συλλογιζόμουν, μέσα στη σαρκοφάγο πρέπει να κρύβεται μια ωραία έκπληξη».

Τα υπόλοιπα είναι ήδη ιστορία! Μέσα στη σαρκοφάγο υπήρχε μια ολόχρυση λάρνακα. Επάνω στο κάλυμμά της ένα επιβλητικό ανάγλυφο αστέρι με δεκάξι ακτίνες, και στο κέντρο του ένας ρόδακας. Μέσα στη λάρνακα υπήρχαν τα καμένα οστά και ένα ολόχρυσο στεφάνι από φύλλα και καρπούς βελανιδιάς που ήταν διπλωμένο και τοποθετημένο πάνω στα οστά.

Μετά την πτώση της χούντας οι Έλληνες πολίτες κλήθηκαν να αποφασίσουν για τη μορφή του πολιτεύματος. Με το δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου του 1974 επέλεξαν με ποσοστό 69,2% την αβασίλευτη δημοκρατία.

Πρώτος προσωρινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναδείχθηκε ο Μιχαήλ Στασινόπουλος, βουλευτής Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας.

Το ημερολόγιο έδειχνε 14 Μαΐου του 1920. Ο ελληνισμός της Θράκης χρειάστηκε να περιμένει περισσότερα από 500 χρόνια για να δει τον ελληνικό στρατό να μπαίνει στην Κομοτηνή και την Αλεξανδρούπολη. Μια νέα εποχή μόλις ξεκινούσε...

Η χούντα του Ιωαννίδη ανατρέπει με στρατιωτικό πραξικόπημα τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακάριο Γ΄. Ακολουθεί η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, με τον Αττίλα 1 και τον Αττίλα 2. Η πληγή που άνοιξε τότε παραμένει ανοικτή, παρά τις προσπάθειες επίλυσης του κυπριακού που έχουν γίνει κατά καιρούς, με τελευταία το Σχέδιο Ανάν, που απορρίφθηκε από την ελληνοκυπριακή πλευρά στο δημοψήφισμα του Απριλίου του 2004.

Όσοι έχουν γεννηθεί την περίοδο της Μεταπολίτευσης είναι ίσως πολύ δύσκολο να αντιληφθούν πόσα πράγματα δεν ήταν δεδομένα τις προηγούμενες δεκαετίες. Πρώτη φορά οι Ελληνίδες ψήφισαν στις δημοτικές εκλογές της 11ης Φεβρουαρίου 1934. Βέβαια, για να ψηφίσει μια γυναίκα έπρεπε να έχει απολυτήριο δημοτικού και να έχει κλείσει το 30ό έτος της ηλικίας της.

Για να επιλέξουν βουλευτές οι γυναίκες χρειάστηκε να περιμένουν το 1956, αφού απέκτησαν δικαίωμα ψήφου στις βουλευτικές εκλογές χάρη στο Σύνταγμα του 1952, το οποίο έκανε πράξη την πρόβλεψη του Συντάγματος του 1864 περί καθολικής ψηφοφορίας. Πρώτη Ελληνίδα βουλευτής εκλέχθηκε η Ελένη Σκούρα με τον «Ελληνικό Συναγερμό».

Με την εξέγερση του Πολυτεχνείου ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών. Από το 1967 οι στρατιωτικοί είχαν βάλει τη χώρα στον γύψο, ο οποίος για να σπάσει χρειάστηκε δυστυχώς να χυθεί αίμα.

Οι φοιτητές είχαν αρχίσει να κινητοποιούνται από τον Φεβρουάριο του 1973, όταν κατέλαβαν τη Νομική Αθηνών ζητώντας δημοκρατία και ελευθερία. Τον Νοέμβριο ήταν η κορύφωση των κινητοποιήσεών τους. Η εικόνα του τανκ να ρίχνει την πύλη του Πολυτεχνείου έχει γραφτεί για πάντα στη συλλογική μνήμη των Ελλήνων. Όπως και οι δραματικές εκκλήσεις των φοιτητών από τον πρόχειρο ραδιοφωνικό σταθμό που είχαν δημιουργήσει.

Μετά από δεκαετίες διαμάχης για το όνομα της γειτονικής χώρας Αθήνα και Σκόπια συμφώνησαν στο «Βόρεια Μακεδονία». Η σχετική συμφωνία, που υπογράφτηκε στις Πρέσπες, δίχασε τον πολιτικό κόσμο και στις δύο χώρες. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Ζόραν Ζάεφ όμως κατάφεραν να περάσουν τη συμφωνία από το κοινοβούλιο των χωρών τους και να τη θέσουν σε ισχύ.

Το 1987 ήταν έτος καμπής για τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Ο καύσωνας εκείνου του καλοκαιριού άφησε πίσω του έναν τραγικό απολογισμό και υποχρέωσε κράτος και πολίτες να αλλάξουν τις συνήθειές τους και τον εξοπλισμό τους. Τα κλιματιστικά μπήκαν δυναμικά στις ζωές όλων, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, όπως η πρωτεύουσα.

Σε έναν καύσωνα ρόλο δεν παίζει μόνο τι θα δείξει το θερμόμετρο, αλλά και πόσες ημέρες θα διαρκέσει. Το 1987 υπήρξαν 8 συνεχόμενες καυτές ημέρες και νύχτες, που έπληξαν κυρίως ηλικιωμένους και ανθρώπους με προϋπάρχοντα προβλήματα υγείας.

Με τον Νόμο 1329/1983 γίνεται πράξη η ισότητα ανδρών και γυναικών, που, αν και είχε ήδη κατοοχυρωθεί συνταγματικά, μέχρι τότε δεν ίσχυε ούτε καν στα χαρτιά. Μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ, με την τότε κυβέρνηση να έχει ήδη ανοίξει τον δρόμο στον πολιτικό γάμο, ο νόμος του 1983 έφερε μια σειρά αλλαγών στο οικογενειακό δίκαιο, όπως η κατάργηση της προίκας.

Οι αντιστασιακές οργανώσεις του ΕΔΕΣ και του ΕΛΑΣ συνεργάστηκαν με Βρετανούς πράκτορες και όλοι μαζί οι συμμετέχοντες έγραψαν την κορυφαία στιγμή της Αντίστασης ενάντια στις δυνάμεις του Άξονα. Παρότι η μάχη του Ελ Αλαμέιν είχε ήδη γείρει την πλάστιγγα υπέρ των Συμμάχων στη μάχη της Αφρικής, η ανατίναξη της γέφυρας έκανε ακόμη δυσχερέστερη την τροφοδοσία των γερμανικών στρατευμάτων που επιχειρούσαν στα βόρεια της ηπείρου.

Συνολικά 86 αντάρτες του ΕΛΑΣ, 52 του ΕΔΕΣ και 14 Άγγλοι κομάντος πήραν θέσεις απέναντι σε 100 Ιταλούς και 5 Γερμανούς στρατιώτες που αποτελούσαν τη φρουρά της γέφυρας. Η επίθεση ήταν ουσιαστικά ο αντιπερισπασμός προκειμένου να τοποθετηθούν τα εκρηκτικά για την ανατίναξη της γέφυρας.

Η Ελλάδα προσπάθησε να μείνει εκτός του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά το φασιστικό καθεστώς της Ιταλίας είχε άλλα σχέδια. Λίγους μήνες μετά τον τορπιλισμό της «Έλλης» ο Μπενίτο Μουσολίνι έστειλε τελεσίγραφο παράδοσης στον Ιωάννη Μεταξά. Το «όχι» του Έλληνα δικτάτορα εξέφρασε το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Ίσως είναι από τις σπάνιες φορές στην ιστορία της ανθρωπότητας που ένα έθνος βάδισε προς το μέτωπο τραγουδώντας. Ίσως γιατί είχε τη βεβαιότητα ότι υπερασπιζόταν το δίκαιο.

Τους επόμενους μήνες ο ελληνικός στρατός καταλαμβάνει διαδοχικά την Κορυτσά, το Πόγραδετς, τους Αγίους Σαράντα, το Αργυρόκαστρο, τη Χειμάρρα και άλλες πόλεις και στρατηγικές τοποθεσίες. Χρειάστηκε η επέμβαση της Βέρμαχτ για να λυγίσει η ελληνική άμυνα και η σκιά της Κατοχής να ρίξει το βάρος της στη χώρα μας.

Ο λόφος Καστά μέχρι το 1953 ήταν απλώς ένα σημείο της γεωγραφίας. Από τότε έγινε ο τύμβος Καστά και στη συνέχεια το μνημείο της Αμφίπολης. Μια πραγματικά μοναδική αρχαιολογική ανακάλυψη.

Παρά τις αμέτρητες θεωρίες που αναπτύχθηκαν από τη στιγμή που ήρθε στο φως το ταφικό μνημείο, η επιστήμη δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να προσδιορίσει σε ποιον ανήκει ο τάφος. Η ανασκαφική ομάδα πιστεύει ότι πρόκειται για παραγγελία του Μεγάλου Αλεξάνδρου για τον Ηφαιστίωνα.

Από τον 17ο αιώνα π.Χ. και τον μινωικό πολιτισμό κατευθείαν στον σύγχρονο κόσμο. Φτιαγμένος από πηλό, ο διαμέτρου μόλις 15 εκατοστών δίσκος κρατά καλά φυλαγμένα τα μυστικά του. 45 διαφορετικά σύμβολα συνθέτουν δύο ομάδες, στις δύο πλευρές του δίσκου, συνολικά 241 συμβόλων.

Παρά τις θεωρίες που έχουν αναπτυχθεί, η πραγματικότητα είναι πως το περιεχόμενό του δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί. Άλλοι πιστεύουν ότι πρόκειται για προσευχή και γενικότερα για θρησκευτικό κείμενο, άλλοι «βλέπουν» στον δίσκο της Φαιστού τους άθλους του Ηρακλή και άλλοι μιλούν για την πορεία εξέλιξης του κόσμου και ειδικότερα των ανθρώπων. Ιδιαίτερα ισχυρή είναι η θεωρία πως πρόκειται για αστρολογικά-ζωδιακά σύμβολα.

Η «προσγείωση» στα μνημόνια, μετά από μια περίοδο ευημερίας, ήταν στην κυριολεξία μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τη χώρα μας. Ο Γιώργος Παπανδρέου επέλεξε ως πρωθυπουργός να ανακοινώσει την προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης ΕΕ και ΔΝΤ από το ακριτικό Καστελόριζο. Ο Όλι Ρεν, επίτροπος τότε της ΕΕ, ήταν λιγότερο κομψός: «Έλληνες καλό κουράγιο!». Αυτή ήταν και η πραγματικότητα.

Για πολλούς μελετητές είναι ο πρώτος υπολογιστής, για άλλους χρονολόγιο ή όργανο αστρονομικών παρατηρήσεων. Από τη στιγμή που είδε το φως του ήλιου στα χέρια αλιέων που τον εντόπισαν ανοιχτά των Αντικυθήρων, ο μηχανισμός έχει συγκεντρώσει το παγκόσμιο επιστημονικό ενδιαφέρον. Ο κόσμος βρισκόταν στα 1900, περίπου δύο χιλιάδες χρόνια από την κατασκευή του και από το ναυάγιο του πλοίου όπου διατηρήθηκε μέχρι την ανακάλυψή του.

Για τη δημιουργία του χρησιμοποιήθηκε μπρούντζος. Θεωρείται η αρχαιότερη συσκευή με γρανάζια. Χάρη στην τεχνολογία της αξονικής τομογραφίας στο εσωτερικό του έχουν εντοπιστεί περιστρεφόμενοι δίσκοι με αστρονομικούς όρους, αλλά και… οδηγίες χρήσης!

Από τη μία πλευρά ήταν οι εξαθλιωμένοι καπνεργάτες. Από την άλλη οι δυνάμεις επιβολής της τάξης της κυβέρνησης Μεταξά (λίγους μήνες πριν εξελιχθεί σε δικτατορικό καθεστώς). Δίχτυ ασφαλείας μεταξύ τους δεν υπήρχε. Ο ματωμένος Μάης του ’36 άφησε πίσω του 12 νεκρούς και 280 τραυματίες. Η αστυνομία άνοιξε πυρ και έπνιξε στο αίμα τη διαδήλωση των καπνεργατών.

Η συγκλονιστική φωτογραφία όπου μια μητέρα θρηνεί πάνω από τον νεκρό γιο της οδήγησε τον Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον Επιτάφιο. Τελικά η κυβέρνηση υποχώρησε στα αιτήματα των καπνεργατών, αλλά δεν τιμώρησε όπως είχε υποσχεθεί τους ενόχους της σφαγής.

Ήταν απόγευμα της 25ης Μαρτίου 1896 (με το παλαιό ημερολόγιο) όταν ακούστηκε για πρώτη φορά ο «Ολυμπιακός Ύμνος», που σήμανε την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων και το πέρασμά τους στη σύγχρονη εποχή. 241 αθλητές από 14 χώρες έκαναν πραγματικότητα το όνειρο του Πιερ ντε Κουμπερτέν. Για τη χώρα μας η κορυφαία στιγμή ήταν η νίκη του Σπύρου Λούη στον Μαραθώνιο, με τον Έλληνα δρομέα να αποθεώνεται από το κοινό που είχε κατακλύσει το Παναθηναϊκό Στάδιο.

Η διοργάνωση δεν ήταν η πρώτη προσπάθεια αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων. Είχαν προηγηθεί οι Ζάππειες Ολυμπιάδες (1859, 1870, 1875 και 1888-1889) και τα Ολύμπια του 1870. Η Αθήνα επικράτησε τότε του ανταγωνισμού από το Λονδίνο και το Παρίσι, κερδίζοντας τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, είδηση που προκάλεσε ενθουσιασμό και… οικονομικούς πονοκεφάλους.

Πέραν του Παναθηναϊκού Σταδίου (όπου διεξήχθησαν η άρση βαρών, η γυμναστική, η πάλη και τα αγωνίσματα του στίβου), αγώνες έγιναν ακόμη στο Ζάππειο Μέγαρο (ξιφασκία), τον κόλπο της Ζέας (κολύμβηση), τον Όμιλο Αντισφαίρισης Αθηνών, το Ποδηλατοδρόμιο Νέου Φαλήρου και το Σκοπευτήριο Καλλιθέας.

Η προσφυγή στον διεθνή δανεισμό με τοκογλυφικούς όρους, ο πολιτικός ανταγωνισμός στη βάση πελατειακών σχέσεων και μια σειρά μεγάλων έργων οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία του 1893. Η στάση πληρωμών (διακόπηκε η αποπληρωμή των δανείων, η πληρωμή των δημοσίων υπαλλήλων και η εξόφληση των προμηθευτών του Δημοσίου) ανάγκασε την κυβέρνηση του Χαρίλαου Τρικούπη να λάβει μια σειρά επώδυνων μέτρων και να αποδεχθεί τον διεθνή οικονομικό έλεγχο.

Αν και η φράση «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» φαίνεται πως δεν ειπώθηκε ποτέ, καθώς δεν υπάρχει στα πρακτικά της Βουλής, αποτυπώθηκε στα πρωτοσέλιδα της εποχής και αποδόθηκε στον Χαρίλαο Τρικούπη. Για τον πολιτικό που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας, έργα όπως η ανάπτυξη σιδηροδρομικού δικτύου, η Διώρυγα της Κορίνθου, η αποξήρανση της Κωπαΐδας καθώς και οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί ήταν εκ των ων ουκ άνευ προϋποθέσεις για να φθάσουμε στην πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας, που τότε κυριαρχούσε στις αναζητήσεις κοινωνίας και στην πολιτική.

Το μαγικό ελληνικό καλοκαίρι του 2004 περιελάμβανε και τη μαγεία της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, που επέστρεψαν στην πατρίδα τους. Μια διοργάνωση που για πολλούς ήταν η καλύτερη μέχρι τότε. Νωρίτερα η ολυμπιακή φλόγα είχε περάσει από όλες τις ηπείρους, μεταφέροντας το μήνυμα της ειρήνης σε κάθε γωνιά της Γης. Ιδιαίτερη στιγμή ήταν και η διεξαγωγή του αγώνα της σφαιροβολίας στην Αρχαία Ολυμπία!

Η Φανή Χαλκιά στα 400 μ. μετ’ εμποδίων, η Αθανασία Τσουμελέκα στο βάδην, ο Θωμάς Μπίμης και ο Νίκος Συρανίδης στις καταδύσεις, ο Ηλίας Ηλιάδης στο τζούντο, η Σοφία Μπεκατώρου και η Αιμιλία Τσουλφά στην ιστιοπλοΐα, ο Δημοσθένης Ταμπάκος στη γυμναστική, η Αναστασία Κελεσίδου στη δισκοβολία, η Παρασκευή Δεβετζή στο τριπλούν, ο Νίκος Κακλαμανάκης στην ιστιοσανίδα, η ομάδα υδατοσφαίρισης των γυναικών, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης και η Έλλη Μυστακίδου στο τάε κβο ντο, η Μιρέλα Μανιάνι στον ακοντισμό, ο Πύρρος Δήμας στην άρση βαρών, ο Βασίλης Πολύμερος και ο Νίκος Σκιαθίτης στην κωπηλασία και ο Αρτιόμ Κιουρεγκιάν στην ελληνορωμαϊκή πάλη προσέθεσαν τα ονόματά τους στον κατάλογο των Ελλήνων ολυμπιονικών.

Με την άφιξη των προσφύγων από τη Μικρά Ασία ο πληθυσμός του λεκανοπεδίου της Αττικής αυξήθηκε απότομα και οι ανάγκες σε νερό εκτοξεύτηκαν. Το φράγμα του Μαραθώνα ήταν η απάντηση. Τον διαγωνισμό για την κατασκευή του κέρδισε η αμερικανική εταιρεία Ούλεν και η συμφωνία εγκρίθηκε από τη Βουλή.

Το φράγμα βρίσκεται σε ύψος 223 μ. πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και έχει 54 μ. ύψος και 285 μ. μήκος. Στην κορυφή του το πλάτος είναι 4,5 μ. και στη βάση του 28 μ. Το βάθος του δεν ξεπερνά τα 54 μ..

Τμήματά του έχουν διακοσμηθεί με πεντελικό μάρμαρο, σε μια προσπάθεια σύνδεσής του με την κατασκευή του Παρθενώνα.

Από τον τύραννο της Κορίνθου Περίανδρο, ο οποίος φέρεται να μελέτησε πρώτος το ενδεχόμενο διάνοιξης διώρυγας στον Ισθμό, χρειάστηκε να περάσουν περισσότερα από 2.300 χρόνια για να γίνει πραγματικότητα η νέα θαλάσσια δίοδος. Και πολλοί επίδοξοι κατασκευαστές: ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, ο Ιούλιος Καίσαρας, ο Καλιγούλας, αλλά και ο Νέρωνας, ο οποίος το ξεκίνησε χτυπώντας τη γη του Ισθμού με χρυσή αξίνα. Ακολούθησαν οι Βυζαντινοί και οι Ενετοί, ενώ ακόμη και ο Καποδίστριας έβαλε το συγκεκριμένο έργο στο τραπέζι.

Ο 19ος αιώνας ήταν η κατάλληλη εποχή για την πραγματοποίησή του, έστω και αν χρειάστηκε να φθάσουμε σχεδόν στο τέλος του για να δούμε το έργο ολοκληρωμένο. Η τελική φάση ξεκίνησε με την κυβέρνηση Ζαΐμη το 1869 και τα εγκαίνια έγιναν από τον πρωθυπουργό Σωτηρόπουλο το 1893. Η διώρυγα είναι μήκους 6.346 μ., ενώ το πλάτος της στην επιφάνεια της θάλασσας είναι 24,6 μ. και στο βυθό της 21,3 μ.. Το βάθος της κυμαίνεται μεταξύ 7,5 και 8 μ.

Το αεροδρόμιο του Ελληνικού μπορεί να ήταν στις καρδιές των Ελλήνων, καθώς είχε πρωταγωνιστήσει σε αμέτρητες αγαπημένες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, αλλά το Ελευθέριος Βενιζέλος αμέσως κέρδισε τις καρδιές των πολιτών, που είδαν το νέο αεροδρόμιο ως σήμα κατατεθέν του εκσυγχρονισμού της Ελλάδας.

Τον Ιανουάριο του 1996 Ελλάδα και Τουρκία έφθασαν στα πρόθυρα του πολέμου μετά τις προκλητικές κινήσεις της γειτονικής χώρας με τις οποίες αμφισβήτησε την κυριαρχία των ελληνικών βραχονησίδων Ίμια. Οι ναυτικές δυνάμεις των δύο κρατών αναπτύχθηκαν στο Αιγαίο. Στη διάρκεια της κρίσης έπεσαν υπέρ πατρίδος τα μέλη του πληρώματος ελικοπτέρου του Πολεμικού Ναυτικού, που επιχειρούσε στην περιοχή. Τα ονόματά τους: Παναγιώτης Βλαχάκος, Χριστόδουλος Καραθανάσης και Έκτορας Γιαλοψός. 

Η Εθνική Τράπεζα ιδρύθηκε το 1841 ως ανώνυμη ιδιωτική εταιρεία με αρχικό κεφάλαιο 5 εκατομμύρια δραχμές (διατέθηκαν 5.000 μετοχές των 1.000 δραχμών). Στους πρώτους μετόχους συναντά κανείς το ελληνικό κράτος, προσωπικότητες όπως ο βασιλιάς Λουδοβίκος Α΄ της Βαυαρίας, ο Νικόλαος Ζωσιμάς και ο Ιωάννης-Γαβριήλ Εϋνάρδος, αλλά και την τράπεζα Rothschild Frères Paris.

Το 1891 η Εθνική Τράπεζα ίδρυσε την Ελληνική Εταιρεία Γενικών Ασφαλίσεων «Η Εθνική» και το 1927 την Εθνική Κτηματική Τράπεζα. Σημείο καμπής στην ιστορία της ήταν το 1928, όταν έχασε το εκδοτικό προνόμιο μετά την ίδρυση της Τράπεζας της Ελλάδος.

«Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τ’ άλλα παιδιά…»! Όλη η Ελλάδα τραγουδούσε παρακολουθώντας την πορεία της εθνικής μας ομάδας μπάσκετ προς την κορυφή της Ευρώπης απέναντι σε γίγαντες όπως η Σοβιετική Ένωση και η Γιουγκοσλαβία. Η καρδιά ενός λαού χτυπούσε, τις εβδομάδες που διαρκούσε το τουρνουά, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Και στο τέλος όλοι ξεχύθηκαν στους δρόμους, εκείνη την υπέροχη καλοκαιρινή βραδιά. Αλήθεια, ποιος έχει ξεχάσει το «σπάσιμο» του Γκάλη εν μέσω τριών αντιπάλων, την αγκωνιά του γίγαντα Τσατσένκο στον Γιαννάκη και τις βολές του τίμιου γίγαντα, του Αργύρη Καμπούρη;

«Πατέρας» του νέου πανεπιστημίου ήταν ο Καποδίστριας, ο οποίος αντιλήφθηκε την ανάγκη της ίδρυσής του, αλλά στη βάφτιση παρών ήταν μόνο ο βασιλιάς Όθωνας, που έδωσε και το όνομά του στο νέο πανεπιστημιακό ίδρυμα (ονομαζόταν Οθώνειο Πανεπιστήμιο μέχρι το 1862). Το σημερινό του όνομα (Καποδιστριακό) το απέκτησε συνεπεία όρου στη δωρεά του Ηπειρώτη ευεργέτη Ιωάννη Δόμπολη, που δεν ήταν άλλος από την αναφορά του ονόματος του πρώτου κυβερνήτη της χώρας μας.

Για τις εγκαταστάσεις του αρχικά αρκούσε η κατοικία του αρχιτέκτονα Κλεάνθη και οι πρώτοι του φοιτητές ήταν μόλις 52, από τους οποίους αποφοίτησαν ελάχιστοι. Περιλάμβανε αρχικά τέσσερις σχολές: Θεολογίας, Νομικής, Ιατρικής και Τεχνών. Το 1841 λειτούργησε το κτίριο που έδωσε το όνομά του στην οδό Πανεπιστημίου. Το 1960 ξεκίνησε η κατασκευή της πανεπιστημιούπολης στην περιοχή του Ζωγράφου. Οι εξετάσεις για την εισαγωγή φοιτητών στις διάφορες σχολές καθιερώθηκαν το 1927.